سبک هندی فرزند مکتب وقوع است
مصحح دیوان مانی شیرازی با اشاره به اینکه مکتب وقوع در ربع اول قرن دهم شکل گرفت و در نیمه دوم قرن دهم به اوج رسید، افزود: اشتباه اصلی شاعران مکتب وقوع این بود که واقعیت را تحت تاثیر سابقه غزل‌پردازی فقط بیان ماجرای عاشقانه می‌پنداشتند و نسبت به واقعیت‌های دیگر پیرامون خود بی‌توجه بودند، معمولا لسانی شیرازی را واضع و میرزا اشرف جهان قزوینی را نمونه کامل این مکتب می‌دانند.
رجبی‌نیا با بیان اینکه مانی شیرازی از بهترین سرایندگان مکتب وقوع به شمار می‌آید، گفت:
این پژوهشگر با اشاره به اینکه در دیوان مانی شیرازی هم شاهد اشعار حافظ‌گونه نزدیک به سبک هندی و نیز اشعاری که بیان حالات عشق و عاشقی از روی واقعیت است هستیم، توضیح داد: از نمونه اشعار حافظ‌گونه مانی می‌توان به این غزل اشاره کرد
رجبی‌نیا گفت: از نمونه اشعار نمونه دوم نیز می‌توان به این ابیات اشاره کرد«ای که جز یاد تو خاطر نکند شاد مرا/ این چه بیداد که یک ره ندهی داد مرا؟/ می‌رم از ضعف به کوی تو آهی نکشم/ که مباد از سر کویت ببرد باد مرا/ تا تو را گوش به قول دگران خواهد بود/ هیچ سودی ندهد ناله و فریاد مرا…»
وی تصریح کرد: از ویژگی‌های بارز مکتب وقوع می‌توان به خیال‌پردازی، مضمون‌آفرینی، تازه‌جویی، وجود تعبیرهای عامیانه و سادگی زبان اشاره کرد که اندک‌اندک به پیچیدگی و باریک‌اندیشی گرایش یافت و سبک هندی را به وجود آورد.