جنبش های اسلامی سیاسی معاصر

کتاب جنبش های اسلامی سیاسی معاصر اثر احمدرضا بردبار و همکار نویسنده پویش پراشی در قطع وزیری در 282 صفحه توسط نشر آرمان رشد به چاپ رسیده است.

پشت جلد کتاب

جنبش‌های اسلامی – سیاسی معاصر شاید بیش از هر موضوع دیگری در جهان اسلام و در دوران کنونی نیاز به بررسی و شناخت آکادمیک داشته باشد. اینکه جنبش‌های اسلامی در سال‌های گذشته به کانون اخبار و ملاحظات جهانی بدل گردیده است، نشان از اهمیت و نیز ابهام‌های ظاهری آن دارد. جنبش‌‌های اسلامی در سراسر جهان به وقوع می‌‌پیوندد و همواره آحاد انسانی را با خود درگیر می‌‌کند؛ این درگیری گاه از سر ترس و هراس بوده و گاه از سر جذب در آرمان‌‌های آن بوده است. جنبش‌های اسلامی – سیاسی در دوران معاصر به بحثی طنین‌انداز در محافل دانشگاهی از یک سو و در میان تودۀ مردم از سویی دیگر بدل گشته است. بحث‌‌هایی که از جنبش‌های اسلامی بیان می‌‌شود، چه در جهان اسلام و چه در جهان غیراسلام، گویی با واکنشی دوگانه همراه است؛ واکنشی که در پاره‌‌ای موارد با جاذبه و شکل‌‌گیری روحیه‌‌ای از تقویت اسلام‌‌خواهی تا اسلام‌‌هراسی و ترس از گسترش پدیدۀ تروریسم را با خود به همراه داشته است. از این جهت که، جنبش‌‌های رادیکال (افراطی) که شکلی از بازگشت کورکورانه به سنت‌های پیشین را دارند با جنبش‌های لیبرال که تا حد زیادی از مبانی و سرچشمه‌های اسلامی فاصله گرفته‌اند و نیز جنبش‌‌های نهضت ‌محور که در تلاش برای ایجاد حکومتی شایسته جهت ایجاد جهانی متعالی هستند، از یکدیگر بازشناخته شوند و همواره مرز بین این جنبش‌‌ها از یکدیگر جدا باشد. اینکه جنبش‌های اسلامی، از هرگونۀ آن، درصدد کسب قدرت بوده‌اند و خواهان برقراری نظام سیاسی آرمانی خود هستند، بدیهی می‌‌نماید؛ اما در بیانی شیواتر باید گفت که در کنار این میل رسیدن به قدرت، معنایی که هر جنبش از دید خود درست می‌‌پندارد، نهفته است؛ معنایی که به گونه‌‌ای، جهان‌بینی جریان‌‌های گوناگون اسلامی را از یکدیگر و از اندیشه‌های رقیب، چه در مشرق زمین و چه در جهان غرب متمایز می‌‌سازد. برای نمونه، بدیهی است که جهان‌بینی جنبشی افراطی با جنبشی لیبرال و یا نهضت ‌محور تفاوتی فاحش دارد و جنبش‌های نهضت ‌محور، همواره تدبیری حقیقی‌تر را با خود همراه داشته است (مانند نهضت اسلامی ایران) که لازم است مورد موشکافی قرار بگیرد.