والس یک نفره

داستان «والس یک نفره» روایتگر رویایی انسان‌ها با عشق است. عشق به عنوان یکی از بنیادی‌ترین مفاهیم بشری همیشه و هم‌چنان موضوع اصلی بسیاری از آثار ادبی و هنری است، و هر نویسنده یا هنرمندی سعی می‌کند از زاویه نگاه خود به آن بنگرد و تجربیات تازه‌ای را به مفهوم آن اضافه کند. در قسمتی از کتاب «والس یک‌نفره» می‌خوانیم: «صدای مامک از پشت در آمد: «کی بود این وقت شب؟» دو سه تقه به در زد و وارد اتاق ما شد. گفتم: «یکی خوابش نمی‌برده. گوشی را برداشته به آشنایی، دوستی، قوم و خویشی زنگ بزند، به‌اشتباه شماره ما را گرفته.» گفت: «عادت نداشتی با کسی که شماره اشتباه گرفته بداخلاقی کنی.» باز تلفن زنگ زد. گوشی را برداشتم، گرفتم نزدیک گوش سام. مامک تکیه داد به در. سام به پهلو چرخید و سنگینی‌اش را انداخت روی آرنج چپش. گوشی را گرفت. نگاه کرد به تابلوی شاهکار، روی دیوار، که در آن مردی جعبه‌های میوه را روی هم چیده و از آن‌ها بالا رفته تا دستش را برساند به ماه. ماهِ تابلو زیادی بزرگ است، مثل پنیر سویسی پر از سوراخ. مرد روی پنجه پاها بلند شده و بدنش کش آمده، طوری که یعنی برای رساندن دستش به ماه همه تلاشش را کرده است. زنی آن‌طرف خط سلام کرد. انگار گفت: «خودتی سام؟» بالای صفحه جدول نیمه‌حل‌شده نوشتم: «می‌شناسی‌اش؟» سر تکان داد که «بله». گفت: «اشتباه گرفتید.» گوشی را گذاشت. گفت: «چرا شاهکار برای آسمان این تابلو ستاره نکشیده؟» مامک گفت: «به من حس حسرت می‌دهد. چی می‌شد اگر این مرد دستش به ماه رسیده بود؟» سام لبخند زد: «فرقی نمی‌کرد! من یک بار خواب دیدم جای این مَرده هستم، دستم رسیده بود به ماه. منتها ماه خواب من اسفنجی بود. باور نمی‌کنی؟» مامک بیرون رفت و در نیمه‌باز ماند. صداش می‌آمد: «چرا باور نکنم؟» گفتم: «نگفتی کی بود سام!».